Engelliler günü ile ilgili birkaç cümle kurmak istiyorum birleşmiş milletlerin engelli tanımını çok önemli çağımıza uygun buluyorum sizlerle paylaşmak isterim ;normal bir kişinin kişisel ya da kendi kendisinin yapması gereken işleri bedensel veya ruhsal yeteneklerindeki kalıtımsal ya da sonradan olma herhangi bir noksanlık sonucu yapamayanlar olarak tanımlamıştır yani engellilik bir hastalık değildir bireyin insanlık durumudur buradan hareketle İsviçre politikasına göz atacak olursak ; yurttaşlık, eşitlik ve tam katılım olarak çizmiş bunu bir demokrasi ve insan hakları sorunu olarak görüyor orada zihinsel engeller Talk show yapıyor orada engelli modeller defileye çıkıyor kısacası meseleyi rampa koyma indir gelmiyor . Engelleri kaldırmanın ne kadar farklı bir yaratıcı yollarının olduğunu gösteriyor hep “hak “ temelinde ilerlemişler hastadan yurttaşa şiarıyla engelliler politikasında yeni bir perspektif getirmişler engelli bir birey olmak sorunlar oluştursa da en büyük sorun engeliyle engel olmak sorunudur. engelliler için yaptıklarınızı aslında toplum için yaptığınızı aklınızdan çıkarmayın engellilere yardımseverlik ve tıbbi bakım açısından Yaklaşan anlayıştan ziyade insan hakları temelinde Yaklaşan anlayışın desteklenmesine benimsenmesi gerekmektedir erişilebilirlik hayat erişilebilirlik şartı önce Sokak çıkabilme yani otobüsler dolmuşlar duraklar kaldırımlar yaya geçitleri trafik lambaları aklınıza gelebilecek çevreyle ilgili her türlü biz ikişer iyileştirmeler polisleri mütahitleri Çevre düzeni sahibi yetkilileri bir kere tekerlekli sandalye ile gezdim farkındalık eğitimi vermeli asla erişilmez mantı ile değilde hangi devlet destek olmadın psikolog konuşma terapisti gibi ücretsiz karşılanmalı imkanı sağlanmadım engelle özgü bir bireydir yardıma ihtiyaç varsa da devlet tarafından karşılanır diye sen de fiziksel engellere 24 saat bireysel asistan sağlanmalıdır bu yardım hem engelli bireyi ya hem de aileyi özgürleştiriyor. Türkiye’de Özellikle anneler engelli çocuğu nedeniyle eve bağımlı hale gelir ve yine ailelerin en büyük korkusu biz ölünce çocuğumuz da ne olacak kaygısıdır istihdam engelli vatandaşlarımızın toplumsal hayata katılmaları bağlamında onlar için kurslar düzenlenmeli ve gerek ürettikleri ürünleri pazarlayan bilecekleri birimler kurulmalı onlar için mesleki rehabilitasyon merkezi açmalı engeli vatandaşlarımıza günlük işlerinde yardımcı olması için servis araç imkan sağlanmalıdır evden dışarıya çıkamıyor olsa bile onlara ebedi çalışabilecekleri çünkü onları sorulmalıdır engellere hasta gibi bakmak yerine Özgür yurttaş olarak bakmadıkça hak temelli düşünmedikçe engellere engel olmaya devam edeceğiz biraz empati biraz hoşgörü engelleri kaldırmaya yeter saygılarımla.